bazen spotify’da, sadece sevdiğiniz listenizi dinlersiniz, bazen de yeni şeylere açıksınızdır ve keşfetmeye karar verirsiniz ama hayatınızda, öyle bir an olur ki, tüm müzikler, tüm sesler durur. kalbimin duruşunu anlamlandıramıyorum. mesela nerdeydim o 2 dakika boyunca. ya da 10 saat nerdeydim uyanana kadar. bana anlatılmayan kim bilir neler var…

kendi kusmuğumda boğulmaya karar vermiştim artık sanırım. son epileptik nöbet, kusmuklarımın soluk boruma ve akciğerime kaçmasına neden oldu. zaten akciğerlerimin, 2 yıl içinde çekmediği kalmadı. şimdi bir de kalbi ekledik yanına.

evet 3 ay klonopin kullanırsan, geri çekildiğinde bu olur. lakin ben 3 ay neden klonopin kullandım? 30 ocak’ta ne oldu? ne yaptın? tuzağa düşürerek, arkadaşlarınla alay ettin, sonra da korkunç bir mail attın. ne yapacaktım? kendimi mi öldürecektim? yine de bırakmadım seni. yardım alacaktın, yanında olacaktım ve özür dileseydin, her şeyi baştan alacaktım ve her yere gidecektim seninle.

sen özür dilemezsin a. sen bu özelliklerini yitirmişsin.

ben de seyahat edeceğim bundan sonra. benim instagram profilim açık, bol bol izlersin oradan. gerçi açık olmasa ne olur, her gün orada değilsin sanki.

sincabımın ölüşü ve sınıfı geçmek için yaşadığım stress de neden oldu buna. şiddettini arttırdı. korkunç bir haldeyim. işten off aldım, sorun bile etmediler, hatta kendilerini suçladılar, okuldaki kusmuk virüsü bir türlü bırakmadı bizi diye. şimdi sadece kaslarımın açılması için çalışıyorum. onlar açılsın, gerisi gelir. sınıfı geçtim. en azından o var elimde.

kendime bir söz verdim. ne olursa olsun tutacağım. bir an önce sağlığıma ve mutluluğuma kavuşacağım.

ben ölürsem kalen düşerdi, kalbin atmazdı ya hani…

kalen düştü. ben artık orada uyumuyorum. uyusam bile canlı değilim. oyuncağa döndüm.

çünkü beni öldürdün. benim kalbim durunca, senin kalbin de öldü.

artık ne konuşacak, ne de seninle oynayacağım.

çocuk kalpli